Ամառային արձկուրդներն սկսվել են։Երեխաները ծառի տակ ավաքվաց չգիտեն ինչ անեն։Անին խորասուզված գիրք էր կարդում Կոկոն տեսավ նրան և հարցրեց․
-Ի՞նչ ես կարդում։
-Հին աշխարհի առասպելները։
-Հա՜ հիշում եմ, հոնց չե։Հիշում եմ, որովհետև ես ել եմ կարդացել գիտես ինչ սիրուն գունավոր նկարներ կան այդ գրքի մեջ։
-Իմացա,-ուրախացավ Անին,-եկեք մեր բակի մասին գիրք գրենք։
-Ուխ ապրես անի։
Կոկոն իր պոչից հարմար փետուր էր ընտրում, որ օգտագործի որպես փետուր։
-Գիրքը ես եմ գրելու,-ասեց Կոկոն։
-Ոչ ես,- ասեց Տիգրանը։
-Ոչ են եմ գրելու,-ասեց Գրիգորը,-մեր բակու մի պատմություն չկա, որ ես մեջը խառնված չլինեմ։
-Կլինի ես մի կես աջ գրեմ,-ասեց Անին։
-Ո՛չ դու դեռ տառերը չգիտես,-ասեց քուչոն։
-Գիրքը ես եմ գրելու,-ասեց Ծառը,-ես հիշում եմ թե վոնց էին վազվզում իմ ստվերի տակ ձեր ծնողները։
Այդպես շարունակ նրանք վիճում են։
-Այսպես չի լինի։ Եկեք հաշվենք քանի հոգի ենք և այդքան թերթիկ վերցնենք մեկի վրա գրենք ԳԻՐՔ ում որ ընկավ այդ թերթիկը նա էլ գիրքը կգրի։
Առաջինը քաշեց Տիգրանը։
-Իմ բախտը չբերեց ինձ փուչ ընկավ իմ հշոությունները գրքի մեջ չեն լինի։
-Իմն էլ փուչ ընկավ,-ասեց Գրիգորը։
-Իմն էլ,-ասեց Անին։
-Էհ իմն էլ փուչ ընկավ,-ասեց Լուսինեն։
-Իմ բախտը բերեց,-ասեց Քուչոն։Բայց ես ոնց եմ մենակ գիրք գրելու եկեք միասին գրենք ես արդեն սկզբի բառերըմտածել եմ կարդամ լսեք։